Baudolino

Product Information

Baudolino ve arkadaşları türlü çilelerden sonra Rahip Johannes'in krallığına varıyor. Ama karşılaştıkları şey Diyakoz Johannes. Rahip değil, rahibin yardımcısı. Krallık da komik bir biçimde fakir, doğru düzgün yemek bile yok hayali kurulan mücevherlerin hiçbiri yok. Hayal edilen tüm canlılık, aslında bir hayal kırıklığına dönüşüyor. Krallıkta karşılarına çıkan bütün canlılar son derece aptal, kindar, "kötü düşünüyor" ve kötü niyetli. Spurred on by myths and their own reveries, this merry band sets out in search of Prester John, a legendary priest-king said to rule over a vast kingdom in the East--a phantasmagorical land of strange creatures with eyes on their shoulders and mouths on their stomachs, of eunuchs, unicorns, and lovely maidens.

Please be noted that I did not include some well known mythical creatures such as unicorns and satyrs. Furthermore, some of the creatures were either completely made up or barely mentioned in the refrences. Is this a farce? A satire? A wonderful sarcastic and worldly tribute to imagination and The Pilgrim's Progress? (And better, too?) Hell, you know this is crazy when you have our hero carry around the Holy Grail. Baudolino begins in 1204. Baudolino (short for Baudolino of Alessandria) ventures to Constantinople, unaware of its recent developments: the city has been ravaged in the course of the Fourth Crusade. Baudolino meets the Greek Byzantine official Niketas Choniates and saves his life. Niketas is impressed by Baudolino’s almost supernatural command of many languages, several of which he has never heard. He asks Baudolino how he knows so many languages and demands to know whether he is part of the crusade. In response, Baudolino tells him his whole life story.The Artsruni (also transliterated as Ardzruni) were an ancient noble (princely) family of Armenia. The Artsruni's claimed descent from Sennacherib, King of Assyria (705 BC–681 BC). the answer is, not much of an Umberto Eco novel at all. Well, after having finally finished Baudolino I can assure you, this is definitely an Eco novel. Baudolino'nun yalanlarının -bir noktaya kadar- gayet bilinçli ve şuuru açıkken söylendiğini görebiliyoruz kitapta. Bir gerçeğin olduğunu biliyor, ama gerçeğin dünyada yeri yok, çünkü gerçek hiçbir zaman dile getirilemeyecek kadar şahsi ve karmaşık. Bunun için her şey, bütün iletişimler, diplomasiler, planlar herkesin yalan olduğunu bildiği planlı yalanlardan meydana geliyor. Baudolino is an Italian peasant from the early 13th century who has a gift for languages and a penchant for lying. He uses his silver tongue to gain influence among the nobility of the time.

There is nothing better than imagining other worlds," he said, "to forget the painful one we live in. At least so I thought then. I hadn't yet realized that, imagining other worlds, you end up changing this one." Baudolino is a swindler and makes money by selling fake relics. He is proud to be an accomplished liar, which is somehow supposed to make him endearing to us as readers. Baudolino is a 2000 novel by Italian philosopher Umberto Eco. The story follows the eponymous protagonist, Baudolino, as he travels through a mythical version of medieval Christian, twelfth-century Europe. The novel references many real historical figures and events, interpreting them through this mythical lens to expose the fantasies and anxieties that motivated and undermined medieval Europeans as they tried to survive continuous political and economic instability. The novel is classified both as a historical novel and a work of speculative fiction. Kitabın sonunda Baudolino'nun Rahip'in krallığını aramaya devam etmesi anlam arayışının vazgeçilemezliğini bize anlatıyor diyebilirim ama. Baudolino hariç karakterler bu sefer biraz daha silik. Bunun böyle olmasına pek anlam veremedim diyebilirim. Biraz daha derinleştirilebilirmiş bence.După aventuri nenumărate, ajuns în 1204 în Bizanț, Baudolino se chinuie zile întregi să-l convingă pe nobilul Niketas, cancelarul imperiului, că e un mincinos fără pereche. Ba încearcă să-i convingă și pe alții că nu se cuvine crezut pe cuvînt. Și credeți că reușește? Nici gînd. Baudolino minte pînă și cînd se jură că minte... Umberto Eco’s novels are the Harvard doctorate to Dan Brown’s middle school nonsense. Whereas Brown fascinates the masses with half-truth historical art and religion, Eco is a stunning scholar, simply overwhelming the sophisticated reader, pleasurably, with ancient languages (“Ave, evcharisto, salam” (376)) and (sometimes arcane) belief systems. His characters may not be as deep or personable as less ambitious novels (“I decided that if this was my fate, it was useless for me to try to become like other men.” (232)), and Eco plots can be circuitous; but he captures the daily experience of the times, alongside subtle, grand points of semiotics (“There are no stories without a meaning.” (12)) and theology. Bana anlattıklarına bakılırsa, şimdilik elimizde başka bir şey yok ve bu da yeterli değil. Onun varlığını kanıtlayan, kim olduğunu, nasıl yaşadığını gösteren bir belge gerek.” If I were a translator, I would have told somebody where they can shove this manuscript, but then again... I'm not William Weaver, and am hence, writing a review about the book instead. Bu yalan ve hakikat arasında gidip gelen, yalanın işlevselliğini tercih eden, evet, tercih eden insanlara dair çok örnek var kitapta. Ama bununla birlikte Baudolino'nun kendi yalanlarına inandığını da görüyoruz. Bir yalan uydurduğunu aklının bir ucuyla bilmeye devam etse de, başka açıklamalarla bu yalana inanmaya devam ediyor. Bölüm 16-17'deki Zosimos hikayesini de böyle okuyabiliriz. Burada yine hakikatin olmadığı bir düzlemde, herkesin avantaj elde etmek için çabalayışını görüyoruz. Baudolino Zosimos'u kandırmaya çalışırken Zosimos Baudolino’yu kandırıyor ve Rahip Johannes’in mektubu değiştirilmiş biçimde Bizans’ta ortaya çıkıyor, üstüne üstlük papalık tarafından da ona bir cevap veriliyor. Baudolino’nun fantezisi tüm dünyayı etkileyecek kadar önemli hale geliyor ve papalık bile cevap verdiğine göre, diyor Baudolino, bu belki de sadece bir fantezi değildir. Bir temel fıkrasına benziyor bu. Temel ekmek kuyruğuna giriyor, bakıyor kuyruk çok uzun, bağırıyor ileriye doğru: “Diğer fırında ekmek bedavaymış, koşun!” Sıradaki herkes koşuyor ve geriye yalnızca Temel kalıyor, sonra Temel de şüpheye düşüp, herkes oraya koştuğuna göre cidden bedava mı acaba, diyor. Baudolino da aynen böyle, uydurduğu yalanın gerçeğe dönüşmesini hayretle izliyor ve kendisi o yalanı de ciddiye alıyor.

But what is real and what is pure fabrication? Possibly everything, but even Baudolino warns us that he tells us lies to get to the very truth of things. And that's the best part of the novel. Benim en sevdiğim Eco romanı Önceki Günün Adası, bu kitabı okuduktan sonra hala o diyebilirim. Ama yine de Eco metne her zamanki gibi hakim, bazen bu hızı yadırgasam da, bu anlatım biçimini diğerine tercih etmeyecek olsam da, bu romanın da son derece ustalıkla yazıldığını kabul etmek gerekiyor. The point that Umberto Eco is trying to make is that history is subjective and written by people who aren't necessarily truthful. Baudolino is meant to be an extreme example for Eco to demonstrate his point. Can we really trust the historical record when it's conveyed by people like Baudolino? Kitabın ikinci meselesi ise, kabaca söylemek gerekirse bireyin dünyadaki "anlam arayışı". Hakikatin olmadığı, her şeyin yalanlar üstünden ilerlediği bir dünyada, bu yapaylığın ötesinde bir şey, bir hakikilik, bir gerçeklik arama çabası. Rahip Johannes izleği de bununla alakalı. Bu iki meselenin biraz daha derinine inmeden evvel, kitabın genel hatları hakkında bir yorum yapmak istiyorum. Baudolino is an accidental hero and an inadvertent adventurer… His fate, personified by Umberto Eco, mercilessly set him on a series of escapades in the magical realism of the past and in the never-never land of medieval history.Während der Lektüre habe ich mich oft gefragt, ob die Ereignisse wirklich so sehr an den Haaren herbei gezogen sind, da Geschichte doch immer sehr auf Zufällen basiert und immer von Menschen geschrieben wird, von denen man nie sicher sein kann wie sehr sie das Geschehene verfälschen und zu Gunsten einer Seite auslegen. Kann man denn überhaupt der Geschichtsschreibung vertrauen? Laut Baudolino ist es nicht wichtig was wirklich passiert oder nicht, von Bedeutung ist nur ob die Menschen an diese Geschichte glauben, was diese wiederum wahr macht. Ebenso ist eine heilige Reliquie (von denen es im Buch massenweise gibt, auch mehrere Ausgaben der gleichen Reliquie) nur heilig, wenn Menschen daran glauben. Mit dieser Läuterung sorgt Baudolino dafür, dass wir heute einige angebliche Reliquien oder heilige Gebeine haben - wie bspw. die heiligen drei Könige, das Grabtuch Jesu etc. - die ursprünglich von Menschen stammen und aus Gründen weiter gegeben wurden, die entweder banaler nicht sein könnten oder nur für denjenigen persönlich einen Wert hatten. Eco erzählt dies mit so viel Witz dass ich während des Lesens öfter Schmunzeln musste.

kolaylaştırmak adına, basitten başlayıp zora doğru gidelim. Baudolino kırk bölümden oluşan bir roman. Roman Baudolino'nun Niketas'ı bulması ve ona hikayesini anlatmasıyla başlıyor ve devam ediyor. Tipik bir postmodern roman olduğunu kolayca söyleyebiliriz. Hem anlatım biçimiyle, metinlerarasılıkla vs. hem de ele aldığı konuyla. Nedir ele aldığı konular? Benim görebildiğim kadarıyla birkaç meselenin etrafına kurulmuş bir roman Baudolino. İlki, kitapta sürekli gördüğümüz, her şeyin bu eksende devam ettiği izlek, post-truth meselesi. en iyi romancılarından birisi kabul edilen Umberto Eco’nun bu şahane romanı, bir sahtekarın hikayesi: Baudolino. Putting aside actual history for a moment and the MC's way of explaining that he is, as always, a liar, but he only lies for good, the novel grows epic from the first passages. We start with the fall of Constantinople, getting in tight with Barbarossa (the Holy Roman Emperor), and move into an amazing and amusing set of circumstances that include the founding of Alexandria, going on several quests for Prester John, meeting all manners of strange creatures and lands right out of the weirdest Medieval descriptions, and so much more.

Robert de Boron was a French poet of the late 12th and early 13th centuries, notable as the reputed author of the poems Joseph d'Arimathie and Merlin. Baodolino ile başlayalım. Tipik bir yazar profili çiziyor: Karakterinin en önemli özelliği yalancılığı ve bu yalancılık doğuştan geliyor. Yani Baodolino ontolojik olarak yalancı. Bir diğer önemli özelliği ise dilleri öğrenebilmesi. Buradaki “dil” bize İngilizce, Yunanca, Almanca gibi diller olarak sunulsa da, Niketas romanın bir yerinde Baudolino’nun bir soyludan bahsederken soylu gibi, köylüden bahsederken köylü gibi konuştuğunu söylüyor. Bu da bana yine en büyük niteliği "taklit" olan yazarı çağrıştırdı. Ich mochte den Witz und die philosophischen Gedanken der Geschichte. Wie Eco sich über die Geschichtsschreibung lustig macht ist wirklich köstlich. Eco greift bis heute ungeklärte Ereignisse wie die Heiligsprechung Karl des Großen, den Tod Barbarossas oder wie die heiligen drei Könige im Kölner Dom überhaupt als diese identifiziert werden konnten, auf und präsentiert sie als banale Ideen Baudolinos. Da Baudolino selbst jedoch immer wieder betont ein geborener Lügner zu sein, kann man auch seinen Geschichten nur bedingt Glauben schenken. Nu cred că ești tu așa umil, [Baudolino]. Tu ești fericit de a te fi știut încă o dată Prințul Minciunii”.